Heel veel dank lieve familie, vrienden, kennissen, collega’s …
Wij kunnen een klein tuincentrum beginnen met alle bloemen, bloembollen, bloemstukken en planten. De enorme hoeveelheid kaarten en meelevende berichten is overweldigend.
We zijn er stil van!

Vrijdag 23 december
‘Wilt u het masker meenemen? Wij gooien het anders weg.’ ‘Geef maar mee’ zegt Linda.
Zo hebben we nu dus een ietwat luguber Silence of the Lambsmasker in huis. We hebben nog ergens in de kelder een verkleedkist staan.
Ook de laatste bestralingsbehandeling gaat goed.
De radiotherapeut vraagt mij in de wachtruimte te wachten. OK, doe ik. Mij is enkele dagen geleden gevraagd om bij de behandeling te blijven en nu moet ik opeens weg. Ik mag weer binnenkomen als de bestraling klaar is. Met de therapeut rijd ik Linda’s bed weer naar buiten en ik vraag waarom ik nu ineens weg moest terwijl mij eerder was verzocht te blijven.
Blijkt dat hij een stagiair die iets verkeerd had gedaan een reprimande moest geven en dat wilde hij niet doen in mijn aanwezigheid. Kan ik inkomen.
Ik heb vorige week Linda haar pruik laten opfrissen bij haar speciale kapper en gevraagd of ze ook thuis knippen.
Als haar haar zou beginnen uit te vallen, wil Linda het er in één keer af hebben en het niet bij plukjes van het doucheputje moeten rapen. Het is geen probleem.
De dag is geslaagd als Linda een goede nacht heeft gehad en de dag zonder pijn doorkomt.
Ze doet niet veel. Bijna niets eigenlijk. Ze zit in haar stoel of gaat op de bank liggen. Ze luistert graag naar de radio. Haar eetlust is nog steeds nagenoeg afwezig. De dingen die ze lekker vindt, hebben heel weinig voedingswaarde. Schijfjes komkommer, stukjes watermeloen. Drie flesjes Nutridrink per dag is het maximum dat ze naar binnen krijgt. Gelukkig blijft ze min of meer op een stabiel gewicht: 55 kg.
Een zorg is dat ze heel slecht ziet. Zo slecht dat ze niet kan lezen, tv-kijken of haar I-pad gebruiken. Zij denkt dat het komt doordat ze is opgehouden met haar harde lenzen. De opticien heeft haar ooit verteld dat harde lenzen je oogbol vervormen en dat het zes weken duurt voordat er een betrouwbare oogmeting kan worden gedaan. Ik hoop dat ze gelijk heeft en dat het niet een gevolg is van de kwaal of een bijwerking van de medicijnen.
Het is een vraag voor de oncoloog die woensdag op het programma staat.
Zaterdag 24 december familieberaad over het kerstdiner. Linda vindt het prima als wij gewoon met ons vieren gaan ‘kerstdineren’ terwijl zij in de woonkamer in haar stoel zit.
‘Ja mam’, roept Tim, ‘Plakken we gezellig wat kerststerretjes op je flesje Nutridrink.’
Het voorstel van Linda wordt verworpen. We maken een soort buffet met allemaal kleine gerechtjes.
Ook moet op eerste kerstdag nog sinterklaas worden gevierd. Dat is er op 10 december niet van gekomen. Ik pak naast Linda de cadeaus in die zij een maand geleden heeft gekocht. Tim en Jeroen nemen het dichtwerk van haar over.
De sinterklaaskerst is  gezellig rommelig. Linda heeft geen pijn. Wel moet zij nog steeds, ondanks anti-braakmedicijnen, overgeven op een lege maag. Zelf vindt zij dit kokhalzen niet eens zo onprettig. Wij raken eraan gewend. Ze controleert voortdurend of het teiltje wel in de buurt is.
Op tweede kerstdag gaat Hanne naar Terschelling met haar moeder en zus zoals zij elk jaar doen. Wij spelen Triviant, Linda doet mee vanonder haar deken op de bank.
Woensdag 28 december naar de oncoloog.
‘Ik hoopte u nooit meer te zien’ is het eerste wat ze zegt, ‘ja, in het café.’ De oncoloog begrijpt het. ‘Ik wil geen prognoses horen. Het is net als de verhalen die mensen willen vertellen over kennissen die ook kanker hadden. Ik wil ze gewoon niet horen.’
De oncoloog begrijpt dit ook.
We hebben een uitgebreid gesprek over hoe Linda zich voelt, over nog komende onderzoeken, aanpassingen in het medicijnenschema etc. Hoewel ze er aanvankelijk tegenop zag, vindt Linda het een prettig gesprek en is ze blij dat we het niet hebben afgezegd.

Donderdag belt er een man van de Nutridrinkflesjes. Hij wil Linda spreken om te weten hoe de flesjes bevallen en of zij misschien andere smaken wil. Mij doet hij het voorstel om voor oudjaar een nieuwe levering te doen. Strak plan.

– Dan wens ik u en uw vrouw voor straks een prettig uiteinde mijnheer!
– Dank u wel, insgelijks.

Humor ligt op straat!